Büyüdük Ne Oldu?

Küçüklüğümüzde şöyleydi, böyleydi. Kimimiz yaramazdık, kimimiz asi idik, kimimiz annemizin sözünden çıkmazdı, kimi çalışkandı, kimi tembeldi, kimi kafa gözü dağılmış gezerdi. Bir söz vardırya hani 7 sinde neysen 70’de de osundur diye. Ben o söze inanan biri değilim. Belli alışkanlıklarımızdan kurtulamayabiliriz belki ama bazı alışkanlıklarımızdan da kurtulabileceğimize inanıyorum.

Burda hepimiz üniversite bitirmiş okumuş adamlar olarak büyüdüğümüzü de iddia edersek eğer; ki yok öle bişey. En azından ben büyümüş gibi hissetmiyorum. Ancak artık çalışan para kazanan bireyler olarak yıllardır ailelerimizin annemizin babamızın kırarız yada bozarız diye almadıkları oyuncakları bir bir alarak, çocukluğumuzda yapamadıklarımızı şimdi gerçekleştirdiğimizi görüyorum, mesela teknolojiye meraklı bir birey olarak bazı alet vede edevadı istediğim gibi alıp onlarla oynayabiliyorum. Ya da istediğim kadar gece gezebilme gibi bir lüksüm var. Ancak bunların hepsi bazı zorunluluklar getirmesi de ayrı bir nokta.

Dün akşam trt 2’de Okan Bayülgen çıkmıjş ve şu sergisi hakkında ve kendi hakkında birşeyler anlatıyordu. Anlattığı konunun özü ise ben sıradan bir insan olmak istemedim ve sıradan olmamak için elimden gelen herşeyi yaptım vs. vs. şimdi düşünüyorum biz sıradan adamlar mı olduk. Ya da sıradan olmak bu kadar kötü birşey mi? Büyümenin getirdiği kötü noktalardan bir taneside bu mudur? Bir başka soru ise bu günlerde okuduğum bir kitapta geçiyor. Onda da yazar diyor ki küçüklüğümde bulduğum huzuru büyüdükçe kaybettim ve savaşarak o huzura tekrar kavuşmak için elimden geleni yaptım.

Şimdi soruyorum büyüdükte ne oldu, huzurumuzumu kaybettik, sıradan mı olduk, yoksa çocukluğumuzda elde edemediğimiz oyuncakları alıp koca birer çocuk mu olduk?